Olmalıydı...

Doğduğum evde yaşıyor olmalıydım hala... Lise aşkımla evlenmeli ve hep onu sevmeliydim, başka bir beden aklıma bile gelmemeliydi... Meşhur bir yemeğim olmalıydı, sık sık onu pişirmeliydim, mantı örneğin. Anneannem, babaannem, dedem, büyükbabam hatta büyükanneannem yaşıyor olmalıydı hala ve annemle babam da birbirini seviyor olmalıydı... Kardeşlerim olmalıydı, onların çocukları, hep birlikte olmalıydık, iyi günler kötü günler paylaşılmalıydı... Yollarımız hala arnavut kaldırımı, bakkalımız da hala Asım Abi olmalıydı, çocukluğumu bilmeliydi kasap, muhtar ise yıllardır o koltukta oturuyor olmalıydı... Manav herşeyin tazesini bize saklamalı, yakınlarda ise bostanlar olmalıydı... Terzimiz akla gelen herşeyi dikivermeli, özel günlerde tuvalet yaptırılmalıydı. Oğlanların sünnet düğünü, kızların gelinliği hayal edilmeliydi... Kahveler bakır cezvelerde pişirilmeli, iyi dileklerle fallar kapatılmalı, fincanlarda hep bayrak çekilmeli, 3 vakte kadar kısmet gelmeliydi... Yazın salça, tarhana yapılmalı, kışın kestane patlatılmalıydı sobada... Odun, kömür alınmalı, çamaşırlar bahçeye asılmalı, tüm çarşaflar bembeyaz olmalıydı... Çocuklarıma tüm aile bakmalı, bahçelerde büyümeliydi... Herkes orta halli olmalıydı, para konuşmak ayıp, çok zengin olmak ise hayal bile edilemeyecek ve de çok işe yaramayacak bir şey olmalıydı... Karpuzlar kocaman siyah çekirdekli, ay çekirdekleri de siyah olmalıydı... Bazen acı çıkmalıydı salatalıklar, yoğurt ise evde kurulmalıydı... Düğünlerde karı koca dansa kalkılmalı ve ayakkabıya sığmamalıydı ayaklar alışmamışlıktan topuklu ayakkabıya... Tek yastıkta yatılmalıydı... Tek yastıkta kocanmalıydı... Hayat müşterek olmalıydı... Umutlar olmalıydı... Tüketilmemeliydi hemen duygular... Herkes sonsuza kadar mutlu olmalıydı...